De wijsheden en de redenen achter de vele huwelijken van profeet Muhammed (saw).

^[1]بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ ۞ وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

^[2]اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ اَبَدًا دَائِمًا

Een enkele woorden als reactie op een vraag waarbij de wijsheden en de redenen achter de vele huwelijken van profeet Muhammed (saw), in het bijzonder zijn huwelijk met Zeyneb (ra), verduidelijkt.

De vraag: evenals huichelaars uit de oude tijden, nemen ook hedendaagse afgedwaalde mensen het huwelijk van de profeet (saw) met Zeyneb (ra) aan tot voorwendsel voor hun kritiek dat dit huwelijk de intentie had om de lusten van zijn nefs en de bevrediging van zijn verlangens te dienen.

Het antwoord: Allah verhoede! Honderdduizendmaal, in geen geval! Zijn verheven eer kan niet aangetast worden en in twijfel getrokken worden door zulke gemene, lage handen van wantrouwen! Immers, het is inderdaad een getuigenis van en een bewijs voor ieder weldenkend mens dat een dergelijke persoon, die vanaf zijn vijftiende tot zijn veertigste levensjaar, dus in een levensperiode waarin het vuur van de hartstocht oplaait en de verlangens van de nefs branden, zich in absolute kuisheid en in volkomen eerbaarheid, met overeenstemming van vriend en vijand, zich met één enkele, oudere vrouw als Khadidje-i Kubra (ra) tevreden heeft gesteld en genoegen heeft genomen, niet vanuit het bevredigen van zijn nefs vele vrouwen ter huwelijk heeft genomen. Het is klaarblijkelijk vanzelfsprekend dat het huwen van vele vrouwen pas na zijn veertigste levensjaar, dus in een levensperiode waarin het vuur van de hartstocht begint uit te doven en de verlangens van de nefs beginnen te kalmeren, niet gebeurde om zijn nefs te bevredigen, maar daarentegen voor andere, belangrijke redenen diende.

Eén van de redenen hiervoor is dat evenals de woorden van de boodschapper ook zijn daden, zijn houdingen, zijn gedragspatronen en zijn omgang met anderen een bron vormen voor de religie en de sharia met al haar wetten en principes. Terwijl de ashab de basisprincipes van uiterlijke en openlijke gedragsvormen overbrachten, waren de eerbare vrouwen van de profeet (saw), dragers van de overleveringen en overbrengsters van de principes van de religie en van de aan de wet getrouwe gedragsvormen en leefpatronen in zijn privéleven. Zij zijn het geweest die deze opdracht inderdaad op zich hebben genomen. Immers, bijna de helft van alle geheimen en principes van het geloofsleven leidt terug naar hen. Dat houdt in dat ter vervulling van deze geweldige opdracht meerdere eerbare vrouwen van verschillende karakters vereist waren.

Laten wij nu het huwelijk met Zeyneb (ra) eens bekijken. Met betrekking tot het vers

zal het volgende geschreven worden:

Ieder afzonderlijk vers heeft, met oog op de verschillende lagen van de bevolking, verschillende betekenissen, al naar gelang het begrip van elk afzonderlijk bevolkingsniveau.

Volgens het begrip van één bevolkingsniveau betekent het bovenstaande vers in samenhang met een betrouwbare hadis dat Zeyd (ra), de bediende van profeet Muhammed (saw) en degene die door de profeet (saw) met ‘mijn zoon’ werd aangesproken, vaststelde dat zijn waardige echtgenote ten opzichte van hemzelf niet van gelijkwaardige afkomst was. Hierop heeft hij op een scheiding aangedrongen. Dat wil zeggen dat Zeyneb (ra) naar zijn inzicht, geheel anders van hijzelf, van een edel karakter was en geboren was om de echtgenote van een profeet te zijn. En aangezien hij, als haar echtgenoot, haar van aard niet als gelijkwaardig aan zichzelf beschouwde en dat als zodanig aanvoelde, hetgeen uiteindelijk tot onverdraagbaarheid tussen hen leidde, scheidde Zeyd (ra) zichzelf van Zeyneb (ra), dit terwijl profeet Muahmmed had gezegd dat hij niet moest scheiden, standvastig moest zijn en van Allah moest vrezen.^[4] Nadat een bapaalde tijd voortgeschreden was, nam profeet Muhammed (saw), op bevel van Allah, haar tot zich. Profeet Muhammed (saw) heeft zelf nooit de intentie gekoesterd om Zeyneb (ra) te huwen. Dit wordt weergegeven in het vers

Dit betekent dat deze huwelijksvoltrekking op basis van een hemels verdrag een buitengewone, boven iedere traditie staande, tot dan toe nog niet vertoonde handeling was en alleen krachtens goddelijke bepaling tot stand was gekomen. Profeet Muhammed (saw) volgde niets anders dan de uitspraak van het goddelijke oordeel, hij was verplicht zich aan Hem te onderwerpen. Het huwelijk kwam niet voort uit de verlangens van zijn nefs of uit het vuur van zijn hartstocht.
Wat deze uitspraak als het goddelijke oordeel betreft, wijst het eerbiedwaardige vers

hetgeen een belangrijk oordeel is van de islamitische wetgeving, welke een grondslag van algemene betekenis en een algemeen geldige aangelegenheid als inhoud heeft, erop dat in het geval waar een oudere tot één van de jongeren ‘mijn zoon’ zegt, er hier geen sprake is van een geval zoals bij ‘zihar’, dus een man die tot zijn vrouw zegt: "Jij bent als mijn moeder", op grond waarvan zijn vrouw voor hem haram wordt en zijn rechtspositie ten aanzien van haar is gewijzigd. Zoals de senioren op vaderlijke wijze naar hun volgelingen kijken, ligt het binnen het bereik van de opdrachten van boodschappers om hun gemeenschappen op vaderlijke wijze te bekijken en aan te spreken. Zou het dan soms in overeenstemming met hun menselijke identiteit ongepast voor hen zijn te midden van hen een vrouw te huwen?

Een tweede bevolkingsniveau verstaat daaronder het volgende:

Een grote bevelhebber beschouwt zijn onderdanen met vaderlijke liefde. Indien deze bevelhebber ook in overdrachtelijke zin de padishah van zowel de uiterlijke als de innerlijke wereld is, dan overtreft zijn barmhartigheid honderdvoudig maal de liefde van een vader en beschouwt elk van zijn onderdanen hem als zijn vader, alsof elk van hen daadwerkelijk zijn kind is. Aangezien de vaderlijke blik zich niet kan veranderen in de blik van een echtgenoot, en aangezien de blik van een dochter niet gemakkelijk verandert in de blik van een echtgenote, is het niet gepast vanuit het publieke standpunt dat de profeet (saw) met de dochters van gelovigen huwt. Op basis daarvan zegt de Kuran om deze valse voorstelling te corrigeren: “De profeet koestert voor jullie de shefkat die uit de barmhartigheid van Allah ontspringt, en gaat op vaderlijke wijze met jullie om. Omdat hij (saw) een boodschapper van Allah is, kunnen jullie als zijn kinderen beschouwd worden. Echter, vanuit zijn identiteit als mens is hij niet jullie vader, zodat het voor hem niet ongepast zou zijn een vrouw te midden van jullie te huwen. En wanneer hij jullie als ‘mijn zoon’ aanspreekt, kunnen jullie op basis van de islamitische wetgeving niet zijn kinderen worden.”^[7]